Samenvatting

In dit artikel wordt gesteld dat het Intervention Mapping protocol (IM) vier extra specifieke punten van aandacht biedt die in de meeste interventiemethoden niet aan bod komen, maar die kunnen bijdragen aan het plannen en uitvoeren van een effectieve interventie binnen een organisatie. Ten eerste ziet IM een gezondheidsprobleem en de oplossing als concrete gedragingen van individuen, en dat een interventie als doel moet hebben dat individuen blijvend gezondheid bevorderend gedrag vertonen. Ten tweede benut het protocol niet alleen meerdere empirisch gefundeerde theorieën om het gezondheidsprobleem te beschrijven, maar ook om empirisch bewezen methoden van gedragsverandering vast te stellen. Ten derde ziet IM in dat de veelal contexttonafhankelijke veranderingsmethoden niet direct kunnen worden toegepast, maar dat deze methoden vertaald moeten worden naar afgewogen veranderingstoepassingen die passen bij de specifieke doelgroep. Ten slotte onderkent IM dat concrete gedragsveranderingen van individuen uit de primaire risicogroep moeten worden gesteund door individuen uit de omgeving, zoals leidinggevenden. Om gerichte steun te kunnen verlenen zijn ook deze individuen onderdeel van een interventieplan tot gedragsverandering. Deze vier aspecten worden in het huidige artikel belicht en onderbouwd aan de hand van de resultaten van een aantal IM-evaluatiestudies. We besluiten met een kritische blik op de wijze waarop IM meer gericht kan worden toegepast binnen organisaties, aangezien dit naast kennis van (theorieën over) gezondheidsgedrag ook kennis over organisatie-psychologische aspecten vereist.

Summary

Behavioral change within organizations: Can Intervention Mapping contribute to the development of effective interventions?

R.R.A. van Doorn, K. Massar & G. Kok, Gedrag & Organisatie, volume 31, June 2018, nr. 2, pp. 117-133

The Intervention Mapping protocol (IM) offers four areas of concern that are absent in most intervention methods but can contribute to planning and implementing an effective organizational intervention. First, IM views a health problem and its solution as concrete individual behavior, and believes that intervention goals should be used to ensure that individuals display lasting health-promoting behavior. Second, the protocol not only uses empirically founded theories to describe a health problem, but also selects empirically supported methods of behavioral change. Third, according to IM, the predominantly context-independent change methods cannot be applied directly; instead they must be translated into tailored change applications that match the target group. Finally, IM recognizes that the concrete behavioral changes of individuals from the primary risk group must be supported by individuals from the environment, such as supervisors. To provide adequate support, the individuals must also be targets of behavioral change. These four points of additional focus are discussed and supported by the results of a number of evaluation studies. We conclude with a critical view on how IM can be applied in organizations, as this requires both knowledge of healthy behavior (and related theories) and how organizational processes influence individual behavior.